اين شهرستان ازشمال به درياي خزر و بندر انزلي ، از جنوب به شهرستان رودبار ، از شرق به شهرستانهاي سياهكل و آستانه اشرفيه و از غرب به شهرستانهاي فومن ، صومعه سرا و شفت منتهي ميشود.شهرستان رشت با توجه به شرايط جغرافيايي ،اقتصادي ، اجتماعي و فرهنگي و سياسي ـ اداري داراي ويژگيهاي مهمي است ، همانطوريكه متذكر شديم اين شهرستان به جهت موقعيت جغرافيايي ( واقع شدن در جلگه مركزي و وسعت زياد آن ، حاصلخيزي خاك و اراضي ، مهمترين منطقه توليد و كشت برنج است ) و موقعيت ارتباطي ( واقع شدن بر رسر راه تهران ، قزوين ، انزلي ، آستارا از يك سو و مسيرجاده اصلي گيلان به مازندران و شرق گيلان از سوي ديگر ) و موقعيت سياسي ـ اداري ( واقع شدن شهر رشت بعنوان مركز استان گيلان در اين قسمت ) و رونق اقتصادي و گسترش شهرهاي صنعتي و ايجاد كارخانه هاي صنعتي و به تبع آن افزايش فعاليتهاي زراعي ـ تجاري داراي اهميت مي باشد در اين شهرستان بنابر اين بررسي و مطالعه فرهنگي واجتماعي آن از ديدگاه مردم شناسي بسيار مهم و ضروري است. 

  شهر رشت بعنوان مركز استان گيلان تقريباً در مركز جلگه گيلان ، در وسيعترين بخش دلتاي رودخانه سفيد رود با ارتفاع متوسط 8 متر از سطح درياهاي آزاد و در 330 كيلومتري شمال باختري تهران و در انتهاي راه كناره اصلي درياي خزر و در مسيرراه اصلي درجه يك قزوين به بندر انزلي واقع شده است. دو شاخابه از سفيد رود بنامهاي 1- سياهرود 2- گوهر رودبار از دو سوي خاور و باختر شهر رشت روان هستند وسرانجام به مرداب انزلي مي ريزند.

  اين شهرستان با مساحت 2/1272كيلومتر مربع، شامل 6 بخش : مركزي ، خمام ، خشكبيجار ، سنگر ، كوچصفهان و لشت نشاء و 18 دهستان و 296 آبادي ، كه 294 آبادي آن داراي سكنه و 2 آبادي آن خالي از سكنه است. جمعيت شهرستان طبق سرشماري سال 1385 ، 857606  نفر بوده است كه تراكم نسبي آن 430 نفر درهر كيلومتر مربع است كه از اين تعداد 7/68 درصد آنها شهر نشين هستند ، همچنين 32% كل جمعيت استان به اين شهرستان تعلق دارد. مردم آن آريايي نژاد و به زبان فارسي وگويش گيلكي سخن مي گويند در اين شهر عده اي ارامنه و يهودي هم اقامت دارند در گذشتهعده اي يوناني نيز به سبب رونق تجارت نخ نوغان و نوغانداران به گيلان كشانده شده بودند كه اكنون كسي از آنها باقي نمانده ، ارامنه ، كليسائي در رشت دارند و درگذشته بيشتر صاحب مدرسه سالن تئاتر بودند.

 ساكنان شهرهاي اين شهرستان عمدتاً به مشاغل خدماتي ، تجاري و صنعتي مشغول هستند و شاليكاري نيز از عمده فعاليتهاي روستاييان اين خطه مي باشد. در بخش كشاورزي ، اين ناحيه از مستعدترين مناطق استان و كل كشور محسوب مي شود

از لحاظ فرهنگي جنگل رنگو داراي گرمابه قديمي – امامزاده ابراهيم مي باشد و از لحاظ طبيعي داراي طبيعت زيبا اطراف آبشار- دره هاي مسير رودخانه هاي منطقه مي باشد . و همچنين حدود 5 ساعت پياده روي در امتداد دره و رود خانه آبشار رنگو خودنمايي مي كندمكان ها و شهر هاي اصلي در مسير : از مسير پارك جنگلي و روستاي توشن در5 كيلومتري جنوب گرگان قابل دسترسي است.

•امكانات و تسهيلات تفريحي، گردشگري، حمل و نقل، اسكان و ... :

اين آبشار در 7 كيلومتري جنوب غربي گرگان واقع گرديده است. محيط پيرامون رودخانه رنگو داراي هواي خنك و لطيف و با درختان سربه فلك كشيده پوشانده شده است. هرچند آبشار رنگو ارتفاع زيادي ندارد ولي به دليل بستر نيم دايره اي كه داراي يك محل ريزش اصلي و چندين محل ريزش فرعي با حجم آب به نسبت قابل توجه، منظره اي جالب و ديدني را بوجود آورده است. اين مجموعه فاقد امكانات تفرجگاهي براي علاقمندان به طبيعت است .

•آب و هوا : سرد و معتدل

•آدرس : 15 كيلومتري جنوب غرب گرگان

•راه ارتباطي : جاده اي + پياده روي

•دوره تاريخي : محوطه اي باستاني با آثاري از اواخر هزارة ششم پيش از ميلاد تا دورة ايلخاني درسده هفتم هجري

•معرفي : اهميت تورنگ تپه با كشفِ اتفاقي مجموعه اشيايي معروف به گنج استرآباد در 1257/1841 آشكار شد. برخي از اشياي اين مجموعه را، كه امروزه از سرنوشت آنها اطلاعي در دست نيست ، به دربار محمدشاه قاجار فرستادند (دئي ، 1969 الف ، ص 11؛ وولسين ، ص 3) و در آنجا دوبد ، ديپلمات و پژوهشگر روسيِ فرانسوي تبار، آنها را مطالعه و طرحهايي از آنها تهيه كرد. دوبد در سفري به ناحية گرگان ، محل كشف اشيا را در تورنگ تپه شناسايي و نتايج مطالعات خود را با عنوان > پژوهشي در بارة گوركانِ تازه كشف شده در حوالي استرآباد < در 1301/1884 منتشر كرد. در بهار و پاييز 1310 ش / 1931، فردريك وولسين از طرف مؤسسة امريكايي هنر و باستان شناسي ايران و موزة دانشگاه پنسيلوانيا، در تورنگ تپه حفاري كرد ( رجوع كنيد بهوولسين ، ص 1ـ2؛ دئي ، 1969 الف ، همانجا). با اينكه وي به يافته هاي مشابه با گنج استرآباد دست نيافت ، كاوشهاي او نشان داد كه قدمت آثار تورنگ تپه به هزارة چهارم پيش از ميلاد مي رسد. پس از آن بين سالهاي 1340 و 1358 ش / 1960 و 1979 م ژان دِئِي از دانشگاه ليون فرانسه ، به سيزده فصل حفاري مداوم در تورنگ تپه پرداخت كه حاصل آن تعيين گاه نگاري روشني از محوطه با نُه دورة فرهنگي بود كه يكي از مهمترين مراكز استقرار در شمال شرق ايران محسوب مي شود

•امكانات و تسهيلات تفريحي، گردشگري، حمل و نقل، اسكان و ... : تپه‌هاي باستاني هفت هزار ساله استان گلستان زمينه مستعدي را جهت تحقيقات باستانشناسي و فرصت مناسبي را براي بازديد گردشگران فراهم آورده است تپه‌هايي كه بيش از يكهزار مورد اعلام شده و هريك براساس كاوشهاي باستان شناسي برهه‌اي از زندگي، دست ساخته‌ها، معماري، دفاع ازكيان و فرهنگ مردمان دوره‌هاي مختلف ساكن در اين منطقه است. آثار بدست آمده از كاوش هاي علمي در اين تپه خاكي از سكونت انسان تا 6000 سال پيش از ميلاد در منطقه بوده و علاوه بر آثار دوران پيش از تاريخ آثاري از دوران عصر برنز (مفرغ) عصر آهن دوره اشكانيان و ساسانيان و اسلامي از اين محل به دست آمده است. آنچه كه در تورنگ تپه از همه چشمگيرتر است وجود قلعه از دوره ساسانيان (قرن سوم تا پنجم ميلادي) است كه تاريخ احداث آن به دوره اشكانيان مي رسد و همچنين يك چهار طاقي كه مربوط به قرن هفتم ميلادي مي باشد.

•آب و هوا :معتدل

•آدرس : تورنگ ‌تپه حدود 17 كيلومتري شمال شرقي گرگان و 60 كيلومتري جنوب شرقي درياي خزر واقع شده است

•راه ارتباطي : جاده اي

بنفشه معطر، گياهي است علفي چندساله فاقد ساقه هاي مشخص به بلندي 3 تا 12 سانتي متر با ساقه هاي خزنده سطحي كه در انتها ايجاد ريشه مي نمايد و برگ هاي تخم مرغي دايره اي، نوك تيز و با قاعده اي قلبي و عموماً طوقه اي با دمبرگي بلند.

بنفشه معطر داراي گل هاي بنفش رنگ و زيبا است و در استان گيلان در كف جنگل هاي داراي نور كافي و حاشيه جاده ها و شيب هاي تند حاشيه جاده هاي جنگلي رشد مي نمايد و در اوايل بهار با گل هاي معطر و زيباي خود، جلوه يي باشكوه به مناطق جنگلي مي دهد.

از انواع بنفشه هاي گيلان زمين مي توان به Viola arvensis و Viola modesta  و Viola witminiana  و Viola tricolor اشاره كرد.

نوع پرورش يافته Viola tricolor با نام فارسي " بنفشه سه رنگ " يكي از گياهان زينتي است كه در اواخر زمستان و اوايل بهار در بيشتر باغچه ها، پارك ها و خانه ها كشت مي شود.

خُرمَندي از درختان بومي جنگل هاي كرانه جنوبي درياي كاسپين است. بيشتر در جلگه ها و حتي  تا ارتفاع 1100 متر از سطح دريا مي رويد.

نام هاي اين درخت در شرق گيلان،  "اَربَه" يا "اربا" آستارا و تالش "آمبر "،  در رامسر "خرما"، در مازندران "خرمندي" ، در كياكلا "خرمني" ، در راميان "انجيرخرما"، در گرگان "اندي خرما"، "انده خرما" يا "اندوخرما" مي خوانند. در آمل و نور و كجور درخت نر و ماده آن بنام هاي مختلف خوانده مي شود درخت نر، "كهلو" يا "كلهو" و درخت ماده ، "فرمني" يا "فرموني" ناميده مي شود.

خرمندي، خاك هاي شني را دوست مي دارد ولي در خاك هاي بارخيز ديگر نيز مي رويد. خواهش درخت خرمندي از نظر روشنايي ميانه است . بلندي آن به پانزده تا بيست متر و قطر آن به 80/0 متر مي رسد. رويش آن تند است . ريشه اش سطحي و ستبر مي باشد.

ميوه خرمندي كمي شيرين و گس است وروستائيان آنرا مي خورند. شيره آن كه در گيلان بنام «اربه دوشاب » معروف است خورش لذيذي براي كته برنج مي باشد.

درخت خرمندي بفراواني جست مي دهد و خيلي زود جنگل را فرامي گيرد و گاهي درختان گران بها را در سايه خود نابود مي كند.
چوب خرمندي چندان خوب نيست زيرا تا نزديك صدسالگي چوب درون آن ناچيز است . مصرف عمده آن براي تهيه چوب تونلي و هيزم و زغال است . 
 اين درخت از نظر جنگلباني ارزش چنداني ندارد و چون در جنگل هاي شمال ايران درختان گرانبها را در سايه خود تباه مي كند.

 هنگام آزاد كردن و روشن كردن جنگل بايد آنرا برانداخت ولي خود آن در دامنه هاي تند براي جلوگيري از فرسايش خاك لازم است . شاخه زاد آن براي تهيه هيزم و زغال مناسب مي باشد.